In een bepaalde fase van de training is het zó zwaar, dat niemand zich meer kan verstoppen. En diegene die er denken mee weg te komen, krijgen een bijzondere aanpak. Als je in een collectief ‘bijzonder’ denkt te zijn, zullen we je ‘bijzonder’ maken. Zelfs zo bijzonder, dat je er weer naar snakt om het niet te zijn en weer ‘gewoon’ bij het collectief te mogen horen. Alleen zul je merken dat de heraansluiting bij het collectief, lastiger is en opnieuw extra energie kost.

Natuurlijk is iedereen bijzonder en uniek. Maar als het een teamopdracht is, is iedereen gelijk en vul je dát met overgave in. Binnen het team gaf hij telkens alles wat hij in zich had. Toch zag ik aan hem dat hij worstelde met een bepaalde overgave. Zijn mimiek sprak continu boekdelen. Ook dacht ik, wanneer hij echt diep ging, iets van woede op zijn gezicht te zien. Woede daarentegen, geeft veelal verkramping en het komt ook veelal vanuit verkramping. Zo’n goede inzet. Zo collegiaal. Zijn scherpte; precies doorhebben wat er gebeurt en nodig is op dat moment. Maar ook: Veel controle en dat verankert in veiligheid. Daarbij keer op keer een hele dikke voldoende op de mat weten te leggen.

Tijdens een twee-op-één gesprek, samen met Iwan, vertelde hij waarom hij de dingen doet zoals hij ze doet en wat het hem in het dagelijks leven brengt. Op een gegeven moment vroeg ik hem: “Wat zou je je kinderen mee willen geven in het leven?” Hij gaf de geijkte antwoorden. Vervolgens vroeg ik hem: “Moeten ze deze controlebehoefte ook zo overnemen zoals papa het doet? Of zou het allemaal misschien wat vrijer mogen?” Zijn hoofd boog langzaam voorover en hij knikte zachtjes. “Vrijer..” zei hij zachtjes. En hij herhaalde dit een aantal keer. Voor zichzelf, zo leek het.

Het was even stil en ik vroeg aansluitend “Tegen wie zou je sorry willen zeggen?”. Op deze vraag volgenden intense minuten. Als je zó over diverse emoties durft te praten en dát eruit kan halen wat je daadwerkelijk helpt in je verdere leven: Prachtig! Dat hij inziet dat hij mag gaan vergeven, wat hij wil vergeven. En verder vanuit liefde en kracht naar de toekomst kijkt en ‘los kan laten’: Dat is mooi!

Je naam blijft in deze post anoniem, maar voor mij is jouw rugnummer een naam die ik niet snel meer vergeet. Mijn dank voor deze prachtige groei!

“Langs de rand van het ravijn bloeien de mooiste bloemen!”